ببار ای آسمون ببار...

برای رخ دادن هرچیزی بارداری لازمه و از پس بارداری ، زایمان

مثل بارداری مغزت که نوشته زایمان کنه

یا بارداری گل که هاگ زایمان کنه گاهی دلت باردار میشه......باید حرف زایمان کنه

ولی گاهی که دلت می گیره، چشمت به آسمونه که بباره ! ولی انگار ابرها خیال باردار شدن ندارن که برای من برف ببارن.

                 برف همیشه خوبه.... پاکه......   

                                                سفیده مثل دل مامان

برای ادامه ی زندگی انگیزه گرفتم

این پیام ها که می خوانید مشتی هستند از خروارها

 

تبریک استاد تبریک

ابوالحسن داودی: فرهادی عزیز، خانه‌ات آباد که در این بی‌خانمانی سینما چراغ قلب و روح رنجیده‌مان را روشن کردی.

مهناز افشار: این افتخار برای همه ایرانیان هست و برای من، تو، شما.

باران کوثری: مبارک هممون باشه!

لیلی رشیدی: بعد از مدت‌ها... ایران برابر شد با دوستی و صلح و هنر... درخشید... و من به ایرانی بودنم افتخار کردم...

احمد مهران‌فر: استاد /زندگی زیباست / همه زیبایی‌های زندگی تقدیم تو باد چه لحظه زیبایی بود سرشار از غرور و افتخار

مسعود رایگان: عالیجناب اصغر فرهادی درخشش بی‌نظیر شما و فیلم‌تان را در کهکشان ستارگان شادباش می‌گویم.

پگاه آهنگرانی: تبریک بسیار زیاد و ممنون از اینکه حال‌مان را خوب کردید... بعد از مدت‌ها.

محمد یعقوبی: اصغر فرهادی عزیز، سینمای ایران تو را کم داشت.

آیدا کیخایی: آقای فرهادی عزیز و همه عوامل فیلم جدایی نادر از سیمین، ممنون که این فیلم را ساختید، تبریک.

علی سرابی: خوشحال هستم که در پرافتخارترین روز هنر سینمای کشورم زندگی می‌کردم و این روز را به چشم دیده‌ام.

افشین هاشمی: اشک تصویر را تار می‌کند و بغض مجال حتی نوشتن هم نمی‌دهد.

رویا تیموریان: فرهادی عزیز، غرورمان را یادآوری کردی.

شبنم مقدمی: دلم باز شد و شاد! چنان که نخواهد گرفت تا حالا حالاها! تبریک هزار هزار برای همه آنها که مسبب این افتخارند.

آروند دشت‌آرای: جناب آقای فرهادی و عوامل عزیز فیلم جدایی نادر از سیمین، از اینکه صدای هنر ایران و هنرمندان ایرانی را به جهانیان به زیباترین شکل رساندید از شما بسیار سپاسگزاریم و مدیون و دست مریزاد.

رضا بهبودی: «آنا آخماتوا» می‌گوید (نقل به مضمون): در سرمای سرد و مه‌آلود مسکو، وقتی در صف ایستاده بودیم تا خبری هرچند ناچیز از زندانیان‌مان بگیریم، پیرزنی جلو آمد و خطاب به من گفت: «آیا می‌توانی اینها را بنویسی؟» و من گفتم: «بله می‌توانم.» آن‌گاه لبخندی محو بر چیزی که زمانی چهره‌اش بود هویدا شد. فرهادی عزیز به تو افتخار می‌کنم که چهره ما را به ما برگرداندی.

سیامک انصاری: دست گلت درد نکنه آقای فرهادی.

طناز طباطبایی: حضور پرافتخارتان در عرصه‌های جهانی، خون، شور و اشتیاق تازه‌ای را در رگ‌هایمان جاری ساخت و انگیزه‌هایی که می‌رفتند تا زیر خاکستر ناامیدی مدفون شوند را زنده کرد. همیشه بدرخشید.

مش کریم من اومدم...

برام از لالایی بگو صدای بابایی بگو         از باقالی فروش خسته با گاری بگو

از بازی های رویایی آتاری بگو               از قرقروتای شور بازاری بگو

از دایی ها که کوچیکارو کول میکنن       از اون شیشه ها که با توپ خورد میشدن

از جوجه رنگی دوچرخه زنگی                دست کثیف بعد رد خط زنجیر

از اون گوریلی که با آدما تورگی بود        از اون پلنگی که نمی کشت و صورتی بود

نگفتی چشام قرار نم بگیره                 نگفتی دلم قرار غم بگیره

قرار لباس تنم خونم پاشیده بشه روش    نگفتی آرزوهام قرار شاشیده بشه توش

سوال می کردم گفتی کتک می خوای حتما  زمین خوردم کمک خواستم گفتی کمک میاد بعدا

بهم جرات دادی تو  دادی بال به من از قصد      گفتی مخ و سرتو به کار بزن حتما

حرف زدن یادم دادی خاک پاتم مش کریم      نگفتی یه روز باید لال بشم از ترس

سلام مادر

                                                     الهی مادر بمیره مگه تو مادر نداری؟  

                                              سر بذار رو دامن من   راستی مادر سر نداری

رنگ آمیزی

.
بازی با رنگها بسیار زیبا و آرامش بخش است به شرطی که از آن برای رنگ کردن دیگران استفاده نکنید!!!

گاهی وقتا از کنار خیابون که رد میشم جیگرم میسوزه...

ننه صنوبر الان هشتاد سالو دیگه رد کرده اما برای تامین زندگیش مجبور هر روز با چشایی که باید الان دیگه محبت ببینه نقاشی کنه و بره بساطشو تو محله امام زاده حسن پهن کنه تو این سرمای استخون ترکون که همه بخاری منزلشونو بقل کردن و سه تا پتو روش.

آخه از کجا بگم به خدا نمیتونم درد مردم پائین شهر ببینم صدام درنیاد دستم خالیه دلم خون

وقتی ننه صنوبرارو گوشه ی خیابونا میبینم غم زندگیه خودمو فراموش میکنم و یاد شعر رضا صادقی میفتم که میگه

یکی تا خرخره سیره یکی به یه لقمه گیره یکی تو پیری پر از شور یکی تو جوانی پیره

عده ای غرق خیالن عده ای مست وصالن عده ای اون بالا بالا عده ای تو قعر چالن

به یه عده عشق حرامه به یه عده پاک و طاهر قهقه همه بلنده ولی باور کن به ظاهر

دست دعا چشم امید

چند روز پیش دخترخالم که میشه مادر علی ربیعی دوست داشتنی اومده بود خونمون.

میگفت بالاخره بعد از چند سال دکتر جراح داش علی رو پیدا کرده و با هزار بدبختی ازش برای امروز وقت عمل گرفته.

راستشو بخواین نمیدونم خوشحال باشم یا ناراحت از طرفی خوشحالم چون بعد از چند سال انتظار

عملش میکنن و از طرفی ناراحت و نگرانم چون عمل خیلی سختیه دلم مثل سیر و سرکه میجوشه

از وقتی این خبرو شنیدم رفتم تو کما.

خدایا به بزرگیو مهربونیت قسم من که پیشت آبروی زیادی برام نمونده اما اگه یه ذره پیشت آبرو دارم

ازت تمنا دارم داداش کوچولومو صحیح و سالم از اتاق عمل خارج کن

من باور دارم علی ربیعی در آینده ی نزدیک یکی از نخبه های علمی کشور خواهد شد

به امید اون روز

خدا آفریده منو برای نوکریه حسین (ع)

فرمانده ی عشاق دل آگاه حسین است           بی راهه مرو ساده ترین راه حسین است

از مردم گمراه جهان راه مجوئید                                        نزدیکترین راه به الله حسین است

پاشو هنوز دیر نشده

نگران این نباش که کی و چطور میمیری چون دست خودت نیست

                                     نگران این باش که چطور زندگی میکنی چون دست خودته

آرایشگاه محلمون

          آرایشگر گفت:من باور نمیکنم خدا وجود داشته باشه.                                              

مشتری پرسید: چرا؟                                                                  

آرایشگر گفت : کافیه به خیابون بری و ببینی.                                                  

مگه میشه با وجود خدایی مهربون این همه درد و رنج وجود داشته باشه؟                                

    کار آرایشگر تموم شد مشتری حساب کرد و از مغازه بیرون رفت                                           

           یه چرخی تو خیابون زد و تو همین حین مردی رو تو خیابون دید با موهای ژولیده و کثیف                                  

یه جرقه تو ذهنش خورد و با سرعت به آرایشگاه برگشت                                           

و به آرایشگر گفت: می دونی به نظر من آرایشگرا وجود ندارند!                                         

                آرایشگر با تعجب گفت :چرا این حرفو میزنی من همین الان موهای تو رو مرتب کردم؟!

                   مشتری با اعتراض گفت: پس چرا کسایی مثل اون مرد بیرون از آرایشگاه وجود دارند؟!

                 آرایشگر گفت: آرایشگرا وجود دارند فقط مردم به ما مراجعه نمیکنند.    

                        مشتری گفت:آفرین خدا وجود داره فقط مردم به او مراجعه نمیکنند!

                         برای همینه که این همه درد و رنج تو دنیا وجود داره.

در خلوتم جای تو خالی

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

شاید آن خنده که امروز دریغش کردی

آخرین فرصت همراهی ماست!

امروز خدمت تموم شد!؟

خداحافظی گریه در یک غروبه       خداحافظی رنگ دشت جنوبه

خداحافظی غم تو کوله باره         خداحافظی ناله ی قطاره

یه خط یادگاری رو دیوار نوشتم     دلو جا گذاشتم بریدم گذشتم

دو تا قطره ی اشک رو شیشه حیرون

                                              یکی گریه ی من یکی قطره بارون

  چه غمگین جاده چه بیرحمه رفتن

                                             جدا میشم از تو جدا میشی  از من

یه قلب مسافر یه مرغ مهاجر         با یه دفتر از خاطرات قدیمی

                         جدا میشه از لحظه های صمیمی

چرا؟

تا حالا به این فکر کردی که :

                                                چرا قیمت پاک کن از مداد گرونتره؟!

رهایم کنید

بعضی از  خاطرات  آدم مثل کفشای میرزا نوروزه

هر چقدر به اینطرف و اونطرف پرتش کنی

با سرعتی چندبرابر سرعت پرتاب باز برمی گرده تو بقل خودت.

این مغز انسان عجب قابلیت بازیابی اطلاعاتی داره...؟!

من معتقدم

گاهی وقتا ما آدما با کسایی که بهشون خیلی نزدیکیم و همیشه باهاشون هستیم کمتر

ارتباط

برقرار میکنیم تا با کسایی که فقط یک یا چندلحظه اونارو میبینیم یا صداشونو میشنویم...

سلام بچه ها

پدر به خانه آمد

                     مثل همیشه با دست خالی.

                                                          سفره را پهن کردیم

                                                                                     و یک شکم سیر محبت خوردیم.

باران باش ببار مپرس پیاله های خالی از آن کیست

همدردی نوشت:

دوستای عزیزم همه ی ما تو زندگی روزمرمون با بچه های خیابوونی زیادی در سطح کلان شهر تهران برخورد داشتیمو داریم خیلی از ما با دیدن این تیپ بچه ها ترش میکنیمو خیلیامونم با یک حس ترحم بهشون نگاه میکنیم اما یادمون نره هیچکس اینکارارو دوست نداره  اگه ایناام پدر و مادر خوب داشتن الان مثل ما حداقل سروسامونی داشتنو یه سقف بالای سرشون بود.

به امید روزی که هیچ بچه ای به خاطر نداشتن والدین از نعمت درس خوندن محروم نشه و به امید روزی که هیچ بچه ی خیابونی وجود نداشته باشه

                                        ------------------------------------------

یه دختر شیش هفت ساله دو تا دستای کوچولوشو گذاشته رو شیشه ی بزرگ یه فست فوودیه معروف. من اونطرف خیابون با لباس سربازی تو ایستگاه اتوبوس منتظرم. بیشتر که دقت میکنم دختر کوچولوام مثل من لباس فرم تنشه از نوع مدرسه ایش با رنگ گلبهی.

انقدر کنجکاویم میزنه بالا که ناخواسته میرم اونور خیابون .

دو دقیقه بدون اینکه متوجه حضور من بشه از پشت نگاش میکنم صدای ملچ مولوچ کوچولو تا سر خیابون میره اما آدما مثل یه ماشینه برقی بدون احساس از کنار ما عبور میکنن. بیشتر دقت میکنم توی جیب سمته راستش چندتا فال حافظ معلومه .

کوچولوی گلبهی

داره با خودش حرف میزنه: اگه امروز کل فالامو بفروشم به آقا اسی میگم که ببین آقا اسی من بهترین فروشندتم تا حالا شبی شده که بیام خونه فال باد کرده داشته باشم من یه پیتزای بزرگ پیپیرونی میخوام آخه فردا تولدمه میخوام پیتزارو بذارم تو جعبه بیارم خونه فقط هفتا شمع میمونه که اونم داریم

تا دلت بخواد دونه کبریت تو این خونه پیدا میشه!

آقا اسی جونه مادرت من چندماهه به بچه ها قول دادم کیک پیتزایی پیپیرونی برای تولدم بگیرم بچه ها تا حالا پیتزا نخوردن آخه اوناام آدمن!

چشام پر از اشک میشه اما خودمو کنترل میکنم و سلام میکنم

سلام دختر خانوم حالت چطوره؟ دخترک بر میگرده و از ترس زبونش بند میاد.

سسسس سلام آقا بخدا من فقط داشتم نگاه میکردم همین الان میرم.

نترس عزیزم راحت باش برای چی از من میترسی؟من کاری باهات ندارم حالتو پرسیدم کوچولوی ناز.

خوبم آقا امروز حالم از قبل بهتره آخه فردا تولدمه.مبارک باشه ایشالا دانشگاه رفتنت. کوچولو فالات دونه چنده؟

برای کی؟ برای خودم . به شما میدم دونه ای دیویست. چند تا فال برات مونده؟

دخترک نفس زنان فالاشو میشمره. فقط 12 تا مونده آقا.دست میکنم تو جیبم و میبینم یه 5هزاری بیشتر ندارم با خودم میگم اگه اینو بدم به این دختر دیگه پولی واسه کرایه تا خونه برام نمیمونه دلمو به دریا میزنمو 5تومنیو میزارم تو کف دست نازش. دخترکم کار منو تکرار میکنه و میبینه تو جیبش بقیه پول منو نداره با خجالت میگه: آقا من بقیه پولتونو ندارم.بهش میگم عیبی نداره من مگه ازت بقیه پولمو خواستم.

کوچولو بمن میگه:یعنی چی آقا؟ گفتم یعنی چی نداره اینم هدیه ی تولد من به تو. دخترک نمیدونه لبخند بزنه بغض کنه بالاخره تصمیم خودشو میگیره و خودشو میندازه تو بقلم

همینجور که اشکاش گردنمو تر میکنن آهسته بمن میگه خدا خیلی منو دوس داره این اولین هدیه ی تولد منه آخه من تا حالا از آقا اسی تاریخ تولدمو نپرسیده بودم این اولین سال که تولد میگیرم.

سرشو از رو شونم بر میداره و یهو یه بوس گلبهی از صورتم میکنه آقا دستت درد نکنه به بچه ها میگم که چقدر خدا خوبه و چه سربازای خوبی داره! 

وقتیکه مثل باد داره ازم دور میشه ازش میپرسم راستی اسمتو بمن نگفتی؟

وایمیسته و بلند داد میزنه بچه ها بهم میگن یاقوت حتما مادرمم اسمه منو همین گذاشته بوده...

زندگی می کنی یا فقط زنده ای؟

روزی جوان جویای علم، نزد استاد دانشمند و با کمالاتی رفت و از او پرسید: من خیلی از مرگ می ترسم، این ترس همیشه و از بچگی با من بوده، نمی دانم چه کنم. شما می توانید به من بگویید چرا، من که زندگی خوبی دارم، کاری به کسی ندارم و دارم زندگی خودم را می کنم، چرا باید از این افکار رنج ببرم؟

 

استاد در جواب گفت : چه کسی به تو گفته که توداری زندگی می کنی؟

جوان مدتی فکر کرد و گفت:چون زنده ام; نفس می کشم ;حرف می زنم; راه می روم و تصمیم می گیرم.

استاد ادامه داد:دقیقاً به همین دلایلی که می گویی زندگی نمی کنی، بلکه فقط زنده هستی. علایمی که تو از آن یاد می کنی، دلیل بر زنده بودن است؛ اما زنده بودن دلیل بر زندگی کردن نیست.

جوان پرسید:پس چگونه باید زندگی کنم؟

از کجا بدانم که دارم زندگی می کنم یا فقط زنده ام؟

استاد در پاسخ گفت: نعمت زندگی همانند چشمه نوری است که از درون، وجود تو را نورانی می کند، زمانی که تو از این منبع نورانی، زندگی دیگران را هم نورانی کردی و در ظلمت و تاریکی آنها، شمع امیدی در دلشان روشن نمودی، آن زمان است که با تقسیم نور دلت، به راستی زندگی می کنی. از علایم این کرامت تو، آن است که لبخند شادی را بر لبان انسان های محتاج بنشانی، خوشبختی آنها را شاهد باشی، آنها را از بند برهانی و حس کنی که در شادی آنها شریک هستی، اما....

اما کسی که تمام خوبی ها، شادی ها، ثروت ها و خوشبختی ها را برای خودش بخواهد و کسی را در آنها سهیم نسازد، در واقع مرده است.

 جوان به سخنان استادش گوش داد، اما هنوز جواب یک سؤال برایش مبهم بود.
پس پرسید: چه کسی مرا در شادی ها، خوبی ها و ثروتش با خود شریک می سازد؟

استاد از این سؤال لبخندی زد و ادامه داد:

تا زمانی که آن چشمه نورانی در دل تو روشن است، تو احساس شادی و خوشبختی خواهی نمود و در واقع روشن شدن آن نور به معنی این است که تو مورد نظر و توجه واقع شده ای. وقتی دل تو نورانی وروشن است، تو دیگر احساس نیازی به نور نخواهی کرد؛ چرا که تو خود منبع نوری.

پس آن زمان از مرگ بیمی نداشته باش؛  چرا که تو همیشه زنده ای و زندگی خواهی کرد.

لب دوخته شده

آخرین هدیه ی تو

                                    سکوت مرگبارم در جمع بود و

                                                                                       زجه های کر کننده ام در خلوت

گفتم شاید منو درک کنین!

صدای هق هق میاد گوشامو تیز می کنم آره صدا انگار از اتاق سرهنگه نزدیکتر میشم و صدا بلندتر.

سرهنگ:تو فلان فلان شده با اجازه کی از در پادگان رفتی بیرون؟

سرباز:جناب من که کاری نکردم رفته بودم واسه زنو بچچم یه لقمه نون در بیارم .

سرهنگ:غلط کردی قبل از سربازی باید فکر این روزارو میکردی.

سرباز:به خدا یه هزار تومنی نداشتم فردا با چه رویی میرفتم خونه شما خودتو بزار جای من.

سرهنگ:به من هیچ ربطی نداره هیچ فکر کردی تو که نبودی اگه اینجا آتیش میگرفت باید چه گلی به سرت میگرفتی مثلا ما تو رو گذاشتیم نگهبان اینجا باشی ابله!

سرباز:صد ساله این پادگان سورو مورو گنده مثل کوه پابرجاست حالا با چند ساعت نبودن من آسمون به زمین میاد؟

سرهنگ:فکر کردی که چی؟یه لحظه غفلت یه عمر پشیمونی به بار میاره.حالا چیکار میکردی منظورم بیرونه پادگانه ؟

سرباز:گردو می فروختم.

سرهنگ:باریکلا پس مغازه خشکبار فروشی داری.

سرباز:نه جناب سرهنگ گردو تازه رو میشکنم مغزشو میندازم تو آب.من پشت چراغ قرمزا دستفروشی میکنم این آخرین کاره که گیر آوردم.

سرهنگ:ناامیدم کردی حالا چند وقته اینکارو میکنی ؟

سرباز:از اوله سربازی.آخه جناب من فرزکارم اما چون خدمت میکنم اوستام منو انداخت بیرون گفت من بدردش نمی خورم یه فرزکار تمام وقت پیدا میکنه.

هرجا دیگه ام رفتم گفتن تو کارت حساب کتاب نداره معلوم نیست کی میای کی میری.

سرهنگ:این مشکله خودته مگه من مادرتم که با من دردو دل میکنی؟

سرباز:نه نیستین اما گفتم شاید منو درک کنین.

سرهنگ:برگه بازداشتتو پر کردم برو خودتو به افسر بازداشتگاه معرفی کن.

سرباز:پس تو این چندروز خانوادم چی بخورن پسرم شیرخواره زنم دست تنها چیکار کنه تورو خدا گذشت کنین.

جای دوری نمیره بخدا من یه پدرم!

پس نوشت: به چه جرمی؟ فقط به جرم روزی حلال؟ تو این دوره و زمونه باید دزدی کرد ...

آدما از آدما زود سیر میشن...

پیش نوشت: این پست فقط و فقط برای تقدیم به سلطان تلاطم (محسن باقرلو) می باشد و ارزش دیگری ندارد

اصولن آدما مثل آبی که از رودخونه رد میشه هستن یه عدشون خیلی سریع مثل میگ میگ معروف  ازت (رودخونه) عبور می کنن در نتیجه  اثر ملموسی از اونها در وجود تو باقی نمی مونه

بعضیاشون تا مسیری که بتونن به یه رود دیگه پیوند بخورن تو رو همراهی می کنن در این موارد یکسری خاطرات کوچیک و در کل بی ثمر از این تیپ آدما نصیب جنابعالی خواهد شد

حالا می رسیم به گروه سوم این گروه که لقب گروه مرگ رو با خودش یدک می کشه افرادی هستن که انقدر تدریجی و آروم و بی سر و صدا سنگ های کف رودخونتو می شورنو با خودشو به

یغما میبرن که تا به خودت بیای میبینی که بهت تجاوز از نوع شخصیتی شده و شما آره خود شما دوست عزیز ذره ذره ی عمر گرانبهاتونو باختید.

صندوق صدقات!

کارگری خسته سکه ای از جلیقه ی مندرسش بیرون آورد تا صدقه دهد اما روی صندوق جمله ای دید

از ته دل آهی کشید و منصرف شد:

                                           (صدقه عمر را زیاد می کند)

منم مثل توام!

روزای سختیه نه باز می گم نه مثل روزای دیگست

                                                        تو سرم چیزایی هست باز می گم نه مثل چیزای دیگست

با خودم حرف می زنم از خودم از تو از زندگی
                                                                   شعرامو خط می زنم از رو بی حوصلگی!

تقدیم به ح. ب

 وقتی دلت شکست تنها و بی هدف   شب پرسه می زنی از هر کدوم طرف

روزهای خوبتو انکار می کنی             این واقعیتو تکرار می کنی

اطرافیانتو از دست میدیو                افسرده می شیو از دست میریو

دور خودت همش دیوار می کشی      افسوس می خوری سیگار می کشی... 

تن خسته ای ولی خوابت نمی بره     این حس لعنتی از مرگ بدتره

دل می کنی از این دل می بری از اون یک اتفاق تلخ افتاده بینتون

می بری از همه از هر کسی که هست

                                                   این حال و روزت وقتی دلت شکست... 

برای تغییر دادن زندگیتان فرصت دارید...

توی این هواپیما یک بمب هست. مدرکی ندارم اما می دانم که هست. ترس نفسم را بند آورده. ضربان قلبم شنیده می شود مطمئنم. مثل تایمر تخم مرغ پز  توی گوشم تیک تاک می کند. آرام از جایم بلند می شوم مبادا بقیه را نگران کنم. توی دستشویی به صورتم آب می زنم. بمب توی بارهاست. داریم می رسیم به شهر کلینیک. هواپیما می نشیند زمین.بمب با اینکه آماده ی انفجار

است منفجر نمی شود.

توی بیمارستان باید با یک بیمار قلبی هم اتاق شوم. می پرسد :چی شده اومدین اینجا؟ می گویم :تومور مغزی خوشش آمده. سر حال می پرسد :اوضاع قلبتون چطوره؟ زنش گنده و بی خیال روزی دو بار می آید دیدنش. با هم پچپچ می کنند.زن با کمرویی می پرسد:

قطع امید کردن ازتون؟ آنگار دارد وضع آب و هوای تهران را می پرسد. می گویم : تا جایی که خبر دارم نه. شوهرش سقلمه ای به او می زند و زیر لب می گوید: تومور مغزی. نگاه محبت آمیزی با هم رد و بدل می کنند. می دانم چی تو سرشان است.واضح است:قلبم را می خواهند. می گویم: ماکروآدنوما خوش خیم.

 به هم چشمک می زنند. زن با تعارف کردن یک بیسکوئیت جو همدردیاش را نشان

می دهد. بعد از عمل با هواپیما برمیگردم شهر خودم. بی حال اما هنوز هوشیار در برابر خطرات در راه.

ازتوجهتان سپاسگزارم. نگاه های خیره آدرنالیزهتان قابل احترام است. حق دارید بترسید.متاسفم.

من می نشینم اینجا توی اتاق پذیرایی خانه ام و فکر می کنم ببینم باید به شما چه بگویم.

بله

امیدی نیست اما یادتان باشد که بعضی تومرها خوش خیم اند _ بعضی از بمب ها فیوزشان تقلبیست و بعضی از بیماران قلبی هم حالشان خود به خود خوب می شود.

برای تغییر دادن زندگیتان فرصت دارید...